جویند همه هلال و من ابروی ت

مروح کن دل و جان را ، دل تنگ پریشان را

گر بِبَری به دلبری ، از سر زلف جانِ من

آنان که به سر مستی ما طعنه زنانند بگذار بمانند به خماری که ز ما هیچ ندانند