مروح کن دل و جان را ، دل تنگ پریشان را

دل پریشانی های این روزهای دنیا

مرا دل تنگ ه تو کرده :

لبخندت

چشم های ت

عطر ت

و دلنشین ترین واژه بودن ت »

می بینی ؟

نقاش هم شده ام 

چشم ها را می بندم

و تو ظاهر می شوی

وقتی سخن از دلدادگی باشد

تو می آیی در قاب نگاه م می ایستی و

واژه ها برای توصیف ه زیبایی های ت

بی تاب میشوند

من هم جمله می سازم 

برای اینهمه دل انگیزی که تو داری 

راستی

میدانستی :

دل پریشانی های مرا به بهار میرسانی 

آنچنان فرح بخشی که

تمام دغدغه ها جز داشتن ت به باد میروند 

مروح کن دل و جان را ، دل تنگ پریشان را

گر بِبَری به دلبری ، از سر زلف جانِ من

آنان که به سر مستی ما طعنه زنانند بگذار بمانند به خماری که ز ما هیچ ندانند